In 2018 startte ik met het loslaten van een bucketlist vol met “moetens” en richtte ik mij in eerste instantie op een fuck-it lijst. Dingen waarvan ik besliste dat ik ze nooit meer wilde doen, bleken achteraf de deur te openen naar prachtige nieuwe mogelijkheden.

Ik gaf mezelf een duurzaam cadeau in de vorm van een paar coachingtrajecten en zo vond ik de kracht om mezelf na 20 jaar kaderfunctie in het onderwijs te bevrijden uit deze gouden kooi. Ik ben mijn burn-out nog elke dag dankbaar dat hij mij de kracht gaf om dingen te doen die voordien niet lukten in mijn ‘veilige’ leven.

t Was zwoegen en zweten; de geweldigste cadeau’s zijn nu eenmaal niet altijd mooi verpakt. Eind 2018 startte ik als coach bij WW (Weight Watchers heruitgevonden) en het is toen dat ik een belangrijk talent heb omgezet in de praktijk. Ik voel de energie stromen als ik voor een groep mensen sta en hen bij wijze van groeimotor in beweging kan brengen. Ik vind het een eer anderen te mogen helpen hun doelen te bereiken en haal voldoening uit het zien groeien van anderen. Ik ben een meetrekker en krijg geregeld te horen dat ik inspireer en motiveer. Ik hou van verbinding maken met anderen en deze te stimuleren tussen mensen onderling.

Ik wilde meer van dat en merk ook dat de de reden van problematisch (eet)gedrag quasi altijd vanuit het onderbewuste wordt gestuurd. “Het is sterker dan mezelf” en dat is geen fijn gevoel en vooral: hoe geraak je uit dit kluwen van onbewuste gedachten en patronen? Vaak is het nodig op het onderbewuste in te spelen. Onder andere hierop is de opleiding tot Ontwikkelingsgerichte Coach gebaseerd.

Bovendien merkte ik bij mezelf en vele anderen dat het perfectionisme was dat aan de basis lag van mijn voortdurend hoog stressniveau. De eerste die het opperde heb ik uitgelachen want wie me kent weet dat bij mij alles redelijk chaotisch georganiseerd is. Nu weet ik dat perfectionisme hier niets mee te maken heeft (of net wel in de zin dat het niet ordelijk zijn ook kan voortkomen uit de overtuiging “ik ga het toch nooit goed genoeg kunnen dus stel ik het maar uit”). Lat extreem hoog leggen naar mezelf maar ook naar anderen, pleasen, geen nee kunnen zeggen, gebrek aan zelfvertrouwen en voortdurende piekergedachten veroorzaakten gejaagdheid, hoofdpijn, slaapproblemen en zelfs paniekaanvallen. Allemaal symptomen van het patroon perfectionisme waardoor ik voortdurend het gevoel had te “moeten” en geen keuze meer voelde. Ik bleef doorgaan tot ik er bijna letterlijk bij neer viel.

Ondertussen sta ik helemaal anders in het leven: als je doet wat je graag doet, hoef je nooit meer te werken (zei Gandhi maar dat is misschien ook wat overdreven). Vanuit de energie die ik haal uit coachen, koos ik voor een aantal kwaliteitsvolle opleidingen en het zullen niet de laatste zijn. Levenslang leren en van betekenis zijn, dat is wat ik wil.

Oorspronkelijk ben ik van opleiding Master in de Pedagogische Wetenschappen. Ik vulde dit aan met de volgende opleidingen in Het Ontwikkelingsinstituut.

• Ontwikkelingsgericht coachen met het Vorkmodel (Rudy Vandamme)
• Ontwikkelingsgericht coachen van perfectionisme via de ©OCP-methodiek (Marcel Hendrickx)

Bij NextStep Coaching volgde ik de opleiding loopbaancoach. Ik geniet ervan nieuwe dingen te leren dus jaarlijks volg ik extra opleidingen (oa hartcoherentie, omdenken,…)

Geheel terzijde tenslotte nog over mezelf: Ik hou van koffie, quotes, chips, kringloopwinkels, papier, omdenken, ‘ruimtevaarder’ van Kommil Foo, lachen, flanellen lakens.

Ik hou niet van geitenkaas, oneerlijke mensen, deuren die open staan, series op TV, koude voeten, te veel ‘geregel’, excel.