Onder het motto “ken jezelf” durf ik gerust zeggen dat ik al een héél groot deel van mijn leven op veel gebieden een perfectioniste ben. Ik heb ook steeds beseft dat dit perfectionistisch kantje me vaak volledig uitgeput heeft; energie stroomde zomaar uit m’n lijf, het maakte me futloos… Ik werd er vaak mentaal en lichamelijk ziek van. Als perfectioniste voelde ik me verantwoordelijk voor dingen waarvoor ik me helemaal niet verantwoordelijk moest voelen.

Om mijn zelfvertrouwen te boosten nam ik dingen uit andermans handen over, terwijl dit net mijn zelfvertrouwen niet ten goede kwam, innerlijke rust vond ik nog amper, altijd en overal probeerde ik orde op zaken te stellen, en als dit niet tijdig gebeurd was gaf dit aanleiding tot nog meer piekeren en wakker liggen, dan reeds het geval was. Relativeren, nog zoiets… ook dat moest ik meer leren. Enfin, ik liep heel dikwijls op de tippen van mijn tenen, het water stond me aan de lippen, en niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn medemensen was dit dan ook vaak zichtbaar en niet altijd aangenaam.

En toen leerde ik Ans kennen… en zij mij…zij herkende een beetje van haar vroegere problematiek in mij en wilde me graag helpen. Beetje raar in het begin, maar Ans is een zeer goede coach, ze voelt me zeer goed aan en kroop tijdens deze sessies als het ware mee in een rol waarin ik kwijt kon wat er zich in mijn leven al had afgespeeld en wat aan de oorzaak van dit perfectionisme zou kunnen liggen. Zoals ik reeds zei, aanvankelijk een beetje onwennig, je verplaatst je in verschillende rollen, maar er kwam heel veel naar boven… veel meer dan ik had durven denken. Opgekropte emoties inclusief. En tesamen met het uiten van deze gevoelens was er na elke sessie een vorm van verlichting of opluchting; zo vond ik meer en meer innerlijke rust. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en er kwam evenwicht.

Wil dit nu zeggen dat ik “perfect” niet-perfectionistisch ben? Uiteraard niet, ik durf nog wel eens teveel hooi op die vork te nemen, maar dan gaat er als het ware een soort belletje rinkelen en zijn het mijn 2 evenwaardige delen die me zeggen dat ik moet afremmen. Ik durf op dit moment zeggen… “ik ben oké”. En dat is voor mij een hele stap die ik heb gezet dankzij Ans als coach, dankzij haar tips, haar advies, haar opvolging… Dankjewel Ans, om van mij weer die zelfzekere persoon te maken die innerlijke rust kan vinden en zich oké voelt.

Ik heb altijd wel geweten dat ik perfectionistisch van aard was: gedreven, alles (te) netjes willen afwerken, de puntjes op de i, groot verantwoordelijkheidsgevoel,… Het was altijd iets wat ik als positief beschouwde, want het maakte dat ik deed wat verwacht werd en dat ik dat steeds goed deed. Tot ik dit najaar botste op de keerzijde van dit perfectionisme. En al was de aanleiding wat vreemd (het begon met het analyseren van mijn eetpatroon), ik werd mij bewust van alle negatieve kantjes van mijn perfectionisme.

Het gevoel altijd te moeten zorgen voor anderen, altijd voor anderen klaar te moeten staan, veel nood aan bevestiging/waardering, te hoge verwachtingen, mezelf niet zo belangrijk vinden, alles onder controle willen houden, ellenlange to-do-lijstjes, continu denken en piekeren, enz. En vooral werd ik mij bewust van de invloed hiervan op mijn omgeving, mijn gezin en mijn werk. Op aanraden van Ans, las ik het boek “Zeg me dat ik oké ben” van Marcel Hendrickx. Het leek alsof ik het boek zelf geschreven had!

Op het moment van deze “bewustwording”, stond ik als teamleider op het werk ook voor een nieuwe wending, waarbij we zouden overgaan naar zelfsturende teams, met een gedeeld leiderschap. Controledrang, het allemaal zelf willen doen, hoge verwachtingen stellen… Het hoort daar niet in thuis uiteraard. En dat was dan het moment dat ik besloot met Ans in zee te gaan. Om mij te laten coachen in mijn perfectionisme. Het is niet moeilijk om met Ans een klik te krijgen. Ze straalt heel veel gemoedelijkheid uit, het maakte dat ik mij bij haar snel op mijn gemak voelde. Ze liet mij al snel voelen dat alles oké was, al mijn gedachten, gevoelens werden aanvaard. Het eerste gesprek voelde wat onwennig: het visualiseren lukte mij aanvankelijk niet zo goed. In een tweede coaching kreeg dit al een heel andere wending! Het bracht mij in een enorm emotionele rollercoaster. Om dan uiteindelijk te belanden in de rust die ik nu ervaar.

Ik geniet terug van de alledaagse dingen, van het luidop meezingen tijdens het koken, van het gek doen met de kinderen, ik maak me niet meer zo druk om de rommel zoals voorheen, waardeer meer het werk van de collega’s, lig ’s avonds geen uren meer te piekeren in mijn bed, mijn leven bestaat niet alleen nog uit “moetjes”. Ik ben misschien nog niet helemaal waar ik moet zijn, maar ben Ans al enorm dankbaar om mij te willen begeleiden. Ze doet dit op een heel professionele en gedreven manier, met een hoge dosis warmte en genegenheid. Ik kijk telkens uit naar ons gesprek, waarbij ze mij terugbrengt naar mijn 2 innerlijk drijvende delen, om deze in een mooie harmonie te laten samenwerken. Mijn besluit: ik had dit al veel vroeger moeten aanpakken! En ik ben enorm blij dat ik Ans op deze weg tegen kwam om mij de juiste richting te wijzen.

Ik kwam bij Ans terecht na het lezen van een post over perfectionisme. Weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld, piekeren,… ’t Leek net over mij te gaan! Dus ik nam contact op en volgde haar sessies. Echt top! Ik leerde mezelf weer waarderen, dat ik belangrijk ben en er mag zijn. Ik bloeide weer open en sta er weer, ik leef. Het hoofd kreeg rust, het piekeren stopte en ik voel me weer goud waard. Het boeit me niet meer wat anderen denken, als ik me maar goed voel want ik mag er zijn. Ik ben Ans zo dankbaar dat ze me dit aanreikte en ik weer stralend door het leven ga.